ORIENTACIÓN LABORAL: MARCO PERSONAL
REFLEXIÓN INDIVIDUAL
A miña reflexión sobre este módulo fai fincapé sobre todo nas , habilidades e competencias de un orientador máis que nas propias funcións que entendo son máis doadas de discernir. Para isto, dado que eu non procedo do mundo da orientación e ademáis me encontro en situación de desemprego, quixen contrastar un pouco a teoría que estamos a ver en este curso coa realidade que os parados nos atopamos. Tamén foi unha boa proba para encontrarme a min mesma como posible futura orientadora.
Como é obvio cando acudimos a un orientador é porque estamos “desorientados” e necesitamos: motivación, que nos guíen hacia outro mundo distinto o que nos encontramos, que nos axuden a asumir a realidade e que nos fagan ver algunha maneira de salir dela.
Procedín pois a solicitar cita con varias orientadoras (en este caso todas eran mulleres). Topeime con distintos enfoques, todos respetables por suposto, algunhos utilizan técnicas meramente informativas que obviamente para unha persona con unhos obxectivos fixados e unha autoestima en valor son suficientes, en outros casos topeime co que eu realmente entendo por orientador/a , aquela persona que se implica, que coñece e analiza a realidade de cada individuo e que abre un abanico de direccions polas que poder camiñar……. para poder chegar.
Ese orientador/a comparoo con aquel mestre que non so da contidos senón que indaga en cada persona para aplicar técnicas de aprendizaxe que fan que ese individuo queira avanzar: a motivación, a empatía, a comunicación.
Por outra parte entendo tamén que as circunstacias de tempo e incluso de espacio poidan limitar esta e calquer outra función.
Ante todo debemos pensar que “todos somos capaces”, solo falta que alguén, quén menos te esperes chisque un dedo e che faga ver outro camiño, para iso non é suficiente coñecer a teoría, os recursos, etc fai falta non só querer transmitir (que entendo que todo mundo quere) se non saber transmitir,e esta e para min unhas das tarefas que se torna máis difícil, non se trata de “saber mais” se non de “saber transmitir mellor”
Pola outra banda estan a novas tecnoloxías como ferramentas valiosas para os tempos que vivimos, que entendo que hai que aproveitar e coñecer para así poder aplicalas nos maiores casos posibles. Dende o meu analfabetismo tecnolóxico ese é unha árdua labor, pero considero que se supera con dedicaciónn e esforzo, lexos da a difícil tarea de ser un bon comunicador, incluso a hora de simplemente transmitir información canto mais si falamos realmente de orientación.
O que me plantexa máis dudas son os perfiles dixitales, precisamente por aquela área oculta da fiestra de Johari. Baixo a miña opinión o soporte dixital ou o escrito é un dos mellores caldos de cultivo para que o individuo de a coñecer de si mesmo o que realmente considere interesante e oculte aquelo que non quere deixar ver. Supoño que os videocurriculums mermarán este risco pero aínda así considero que é algo a ter en conta. En este senso penso que pode pasar o mesmo coa identidade dixital, mostrándonos de unha maneira que non se corresponda en absoluto coa nosa personalidade.
Estou segura que se poderan ver moitos rasgos da nosa personalidad e actitudes pero dudo que se deixen ver outros non menos importantes do noso carácter.
O día a día virtual non semella ser o mesmo que o día a día real.
